ସ୍ମୃତିରୁ ସଂଘର୍ଷ ଯାଏ …! ଫଟୋ ଆଲବମରେ ଆପଣଙ୍କ ଅତୀତକୁ ସାଇତି ରଖିଥିବା ଏହି ବ୍ୟକ୍ତିମାନେ ନିଜ ଭବିଷ୍ୟତ ନେଇ ସନ୍ଦିହାନ
ସଙ୍କଟରେ ଭବିଷ୍ୟତ,ବନ୍ଧାପଡିଛି ଭାଗ୍ୟ । ନାଁ ବାଟ ବଦଳାଇବାର ବୟସ ଅଛି, ନାଁ ଆଉ କିଛି କରିବାକୁ ପରିବାରର ଅଛି ସକ୍ଷମ । ଭାଗ୍ୟ ଓ ଭଗବାନଙ୍କ ଭରସାରେ ପଡିରହିଛନ୍ତି ସମସ୍ତଙ୍କ ଖୁସିର ଅଭୁଲା ମୁହୁର୍ତ୍ତକୁ କ୍ୟାମେରାରେ ସୁଟ କରୁଥିବା ଫଟୋଗ୍ରାଫରମାନେ । ଅନେକ ଅପରିଚିତ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ଫଟୋକୁ ନିଜ କ୍ୟାମାରାର ଲେନ୍ସରେ କଏଦ କରି ସାରାଜୀବନ ଖୁସି ବାଂଟୁଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି ଆଜି ନିଜ ଜୀବନ ଜୀବିକା ପାଇଁ କରୁଛି ସଂଘର୍ଷ ଓ ସଂଗ୍ରାମ । ସମୟ ବଦଳିବା ସହ ଲୋକଙ୍କ ମାନସିକତା ଓ ଭାବନାରେ ଆସିଲା ପରିବର୍ତନ । କିନ୍ତୁ ସେହି ଅପରିଚିତ ବ୍ୟକ୍ତିମାନେ ଜାଣିନଥିଲେ ଯେ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ପ୍ରଭାବିତ ହେବେ ଅନେକ ଫଟୋଗ୍ରାଫର ଆଉ ତାଙ୍କ ପରିବାର ସହ ପିଲାଛୁଆ । ନିଜ ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ ସୁନେଲୀ ଭବିଷ୍ୟତ ଦେଖିଥିବା ଏହି ଫଟୋଗ୍ରାଫରମାନଙ୍କ ଜୀବନ ଲେନସରେ ମାଡିଗଲା କଳାବାଦଲ । ପାଣିଫୋଟକା ଭଳି ମିଳେଇଗଲା ସେମାନଙ୍କ ସ୍ୱପ୍ନ । ଆଉ ସେହି ପୁରୁଣାଦିନର ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତିକୁ ସାଉଁଟିବା ପାଇଁ ଏବେ ବି ଗେଟ ୱେ ଅଫ ଇଣ୍ଡିଆ ନିିକଟରେ ଅପେକ୍ଷା କରୁଛନ୍ତି ଶହ ଶହ ଫଟୋଗ୍ରାଫର ।
Kanak News is now on WhatsApp
Join and get latest news updates delivered to you via WhatsApp
ଭାରତର ‘ଗେଟ ୱେ ଅଫ ଇଣ୍ଡିଆ’ କେବଳ ଏକ ସ୍ମାରକୀ ନୁହେ, ବରଂ ପ୍ରତି ଭାରତୀୟଙ୍କ ପାଇଁ ଗର୍ବ ଓ ଗୌରବ । ଅନେକ ଇତିହାସର ମୂକ ସାକ୍ଷୀ । ଭାରତର ଅନେକ ଘଟଣା ଓ ଦୁର୍ଘଟଣା, ଯାହା ଛାତିରେ ଲିପିବଦ୍ଧ । ଦିନ ଥିଲା ଭାରତର କୋଣଅନୁକୋଣର ଅନେକ ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ ବଂଚିବାର ରାହା ଦେଇଥିଲା ଏହି ସ୍ମାରକୀ । ଅନେକ ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ ଜୀବନଧାରଣର ମାଧ୍ୟମ ପାଲଟିଥିଲା । ଆଉ ସେଥିପାଇଁ ଅନେକ ଲୋକ ଏଇଠି ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ ନିଜର ପେଷା । ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ ‘ଫଟୋଗ୍ରାଫର’ କ୍ୟାରିୟର ।
ଆଉ ଆଜି ‘ଗେଟ ୱେ ଅଫ ଇଣ୍ଡିଆ’ ନିକଟରେ ଅନେକ ଅପରିଚିତ ଚେହେରାର ସ୍ମରଣୀୟ ମୁହୁର୍ତ୍ତକୁ କ୍ୟାମେରା ଲେନସରେ ରଖୁଥିବା ଫଟୋଗ୍ରାଫର ଆଜି ନିଜ ପେଶା ପାଇଁ ସଂଘର୍ଷ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ଦିନେ ସେ ଥିଲେ ସୁପ୍ରସିଦ୍ଧ ଫଟୋଗ୍ରାଫର କିନ୍ତୁ ଆଜି ଜୀବନ ଜୀବିକା ପାଇଁ ଅନେକ ସଂଘର୍ଷ କରୁଛନ୍ତି ।
ପିଲା ଦିନେ ପଙ୍କଜ ଚୌଧୁରୀ ବାପାଙ୍କ ସହ ଗେଟ ୱେ ଅଫ ଇଣ୍ଡିଆ ନିକଟକୁ ଆସିବାକୁ ଜିଦି କରୁଥିଲେ ଆଉ ତାଙ୍କ ବାପା ପୁଅର ଜିଦ ଆଗରେ ହାର ମାନି ବି ତାଙ୍କୁ ନେଇଆସୁଥିଲେ । ଅନେକ ଅପରିଚିତ ଲୋକଙ୍କର ଫଟୋ ଉଠାଇ, ଫଟୋ କପି ଦେଉଥିବା ଦେଖୁଥିଲେ ପଙ୍କଜ । ପିଲାଦିନେ ବାପାଙ୍କୁ ଦେଖି ବାପାଙ୍କ ପଦାଙ୍କ ଅନୁସରଣ କରିଥିଲେ ଓ ଫଟୋଗ୍ରାଫିକୁ ପେଶା ଭାବେ ଗ୍ରହଣ କରିଥିଲେ । ବାପାଙ୍କ ପେଶାରେ ଅନୁପ୍ରାଣିତ ହୋଇ ପଙ୍କଜ ଫଟୋଗ୍ରାଫିରେ କୋର୍ସ କରିଥିଲେ ।ନିଜର ପିଲାଦିନର ସ୍ମୃତି ମନେପକାଇ ପଙ୍କଜ କହନ୍ତ,” ଏହି ପ୍ରତିକୃତି ନିକଟରେ ଅନେକ ପର୍ଯ୍ୟଟକ ଫଟୋ ଉଠାଇବା ପାଇଁ ଧାଡି ହୋଇ ଠିଆ ହୁଅନ୍ତି ଓ ଫଟୋ ଉଠାଇବାକୁ ଅନୁରୋଧ କରନ୍ତି ।”
୨୭ବର୍ଷିୟ ପଙ୍କଜଙ୍କର ନିଶା, ଯେତେବେଳେ ପେଶାରେ ବଦଳିଗଲା ୨୦୦୦ ମସିହାରେ ସେ ବି ଗେଟ ୱେ ଅଫ ଇଣ୍ଡିଆ ନିକଟକୁ ଆସିଥିଲେ । ସେ ଏବେ ବି ଆଶା କରନ୍ତି ତାଙ୍କ ସାମ୍ନାରେ ସେହିଭଳି ଅପରିଚିତ ଲୋକମାନେ ଆସି ଠିଆ ହୁଅନ୍ତୁ । କିନ୍ତୁ ସେ ଅପରିଚିତ ଲୋକଙ୍କ ନିକଟକୁ ଯିବାବେଳେ ତାଙ୍କ ଭଳି ଅନେକ ଫଟୋଗ୍ରାଫର ପହଂଚିଯାଉଛନ୍ତି । ଯେତେବେଶେ କେହି ଫଟୋ ଉଠାଇବାକୁ ମନାକରିଦିନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ମତେ ଖୁବ ଲାଜ ଲାଗେ । ଏପରିକି ତାଙ୍କ ସାଙ୍ଗ ଓ ପରିବାର କେହି ଜାଣିନାହାନ୍ତି ସେ ଏଠାରେ ଦୈନିକ ପାଂଚ ଘଂଟା ପରିଶ୍ରମ କରନ୍ତି । ମୁଁ ଏଠାରେ ଏକ ଇଭେଂଟ କମ୍ପାନୀ ପାଇଁ କାମ କରୁଛି ବୋଲି ସେମାନେ ଭାବନ୍ତି । ଏ ବିଷୟରେ କାହାକୁ କହିବାକୁ ମୁଁ ବି ଚାହେଁ ନାହିଁ ବୋଲି ସେ କହନ୍ତି ।
ଦିନ ଥିଲା ସବୁଠୁ ଅଧିକ ଫଟୋ ଉଠାଉଥିଲେ ପଙ୍କଜ ଆଉ ଆଜି ହାତ ଖାଲି । ଯାହା ମିଳୁଛି ପେଟ ପୁରୁନି । ପରିବାର ଓ ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ ଥିବା ସ୍ୱପ୍ନ କୋଶେ ଦୂରରେ । ୪୦ ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଗେଟ ୱେ ଅଫ ଇଣ୍ଡିଆ ନିକଟରେ ହାତଗଣତି କେତେଜଣ ଫଟୋଗ୍ରାଫର ଥିଲେ ଓ ପର୍ଯ୍ୟଟକମାନେ ଫଟୋ ଉଠାଇବାକୁ ଅନୁରୋଧ କରୁଥିଲେ । ୧୯୯୦ ମସିହା ପରଠାରୁ ମୁମ୍ବାଇର ସବୁଠାରୁ ଆକର୍ଷଣୀୟ ଏହି ପର୍ଯ୍ୟଟନସ୍ଥଳୀରେ ଫଟୋଗ୍ରାଫିକୁ ନେଇ ଆଉ ଜୀବନ ବଂଚାଇବା ସମ୍ଭବ ହେଉନାହିଁ ।
ବରିଷ୍ଠ ଫଟୋଗ୍ରାଫର ତଥା ଗେଟ ୱେ ୱେଲଫେୟାର ଆସୋସିଏସନର ସଭାପତି ଶିବପୂଜନ ପାଣ୍ଡେ ତିନି ଦଶନ୍ଧି ହେଲା ଏଠାରେ ଫଟୋ ଉଠାଉଛନ୍ତି । ଅଯୋଧ୍ୟା ନିବାସୀ ଶିବପୂଜନ ୪୦ ବର୍ଷ ଆଗରୁ ଏଠାକୁ ଆସିଥିଲେ । ସେପ୍ରଥମେ ସୂତା ମିଲରେ କାମ କରୁଥିଲେ । ମିଲ ବନ୍ଦ ହେବା ପରେ ତାଙ୍କ ପାଇଁ କୌଣସି କାମ ନଥିଲା । ତାଙ୍କର ଫଟୋଗ୍ରାଫି ପ୍ରତି କୌଣସି ଆଗ୍ରହ ନଥିଲା ବଂଚିବା ପାଇଁ ସୁଯୋଗ ଖୋଜୁଥିଲି । ତେଣୁ ଗୋଟିଏ କ୍ୟାମାରେ ଆଣିଲି ଓ ଭଲ ପାଇବା ଆରମ୍ଭ କଲି । ତାଙ୍କର ଫଟୋଗ୍ରାଫି ପ୍ରତି ନିଷ୍ଠା ଓ ଭଲ ପାଇବା ଜଣାପଡିଥିଲା, ଯେତେବେଳେ ଫଟୋ ଉଠାଇବା ପାଇଁ ନାଲାସୋପାରାରୁ ୮୦ କିଲୋମିଟର ଯିବାଆସିବା କରୁଥିଲେ । ତାଙ୍କ ସ୍ୱଳ୍ପ ବ୍ୟବସାୟରେ ଅଚାନକ ମୌସୁମୀ ଆସିଗଲା । ମୌସୁମୀ ପ୍ରଭାବରେ ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବି ବେପାର ପ୍ରଭାବିତ ହୋଇଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ପର୍ଯ୍ୟଟକଙ୍କ ପାଖରେ ଫଟୋ ଉଠାଇବା ପାଇଁ ଅନେକ ବାଟ ରହିଛି । ନିଜ ମୋବାଇଲରେ ଅନେକ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପୋଜରେ ଫଟୋ ଉଠାଉଛନ୍ତି । ଅନେକ ଫଟୋଗ୍ରାଫର ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ କ୍ୟାମେରା ବିଷୟରେ କିଛି ବି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ ସେମାନେ ନିଜ କ୍ୟାମେରାରେ ଅନେକ ଫଟୋ କଏଦ କରିଛନ୍ତି ।
ଗଣେଶ କାମ ପାଇଁ ଉତ୍ତର ଭାରତରୁ ଆସିଥିଲେ । ଯିଏ କୋଡିଏ ବର୍ଷ ହେଲା ଏଠାରେ ଫଟୋ ଉଠାଉଛନ୍ତି । ସେ କହିଛନ୍ତି ଯଦି ଗୋଟିଏ ଦିନରେ ୪୬୦ଟି ଫଟୋ ଉଠାଯାଉଥିଲା, ସେଥିରୁ ୧୨୦ଟି ଥିଲା କେବଳ ପଙ୍କଜଙ୍କର । ଆମେ ଏଠାରେ ଗୋଟିଏ ସଂଗଠନ କରିଥିଲୁ ଏବଂ ଅଧିକ ଫଟୋଗ୍ରାଫର ପ୍ରବେଶ ନକରିବା ପାଇଁ ଚିନ୍ତା କରିଥିଲୁ । ସେମାନଙ୍କ ରୋଜଗାର ୭୦ ପ୍ରତିଶତ ପ୍ରଭାବିତ ହୋଇଛି । ଦଶ ପୂର୍ବରୁ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଦିନକୁ ହଜାରେ ଟଙ୍କା ରୋଜଗାର କରୁଥିଲୁ । କିନ୍ତୁ ବର୍ତମାନ ଦିନକୁ ୨୫୦ରୁ ୩୦୦ଟଙ୍କା ରୋଜଗାରକରିବା କଷ୍ଟ ହେଉଛି ।
ଗତ ୨୫ ବର୍ଷହେଲା ଖରା,ବର୍ଷା ଓ ଶୀତ, ବର୍ଷର ପ୍ରତ୍ୟୋକ ଦିନ ଏଠାରେ ଫଟୋ ଉଠାଉଛନ୍ତି ୫୦ବର୍ଷିୟ ପ୍ରମୋଦ ଚୌଧୁରୀ । ପର୍ଯ୍ୟଟକଙ୍କ ବିଭିନ୍ନ ପସନ୍ଦର ସାକ୍ଷୀ ହେଉଛନ୍ତି ପ୍ରମୋଦ । ଆମେ ପର୍ଯ୍ୟଟକମାନଙ୍କୁ ଅନେକ ଥର ଅନୁରୋଧ କରୁ ଫଟୋ ଉଠାଇବା ପାଇଁ ଏବଂ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଫଟୋ କପି ଦେବାକୁ ଆମେ ପୋର୍ଟେବୁଲ ପ୍ରିଂଟର ନେଇ ଆସିଥାଉ । ଯଦି କେହି ରାଜି ହୋଇଯାଆନ୍ତି ଆମେ ନିଜକୁ ଭାଗ୍ୟବାନ ମନେକରୁ ନଚେତ ଆମେ କେବଳ ସେମାନଙ୍କୁ ଦୃଷ୍ଟିରେ ରହିଯାଉ କହିଥିଲେ ପ୍ରମୋଦ ।
ଏଠାରେ ବନ୍ଧା ପଡିଛି ଭବିଷ୍ୟତ । ଆଜି ଦୁନିଆରେ ପ୍ରିଂଟ ଫଟୋ କପିର କିଛି ମୂଲ୍ୟ ନାହିଁ । ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖରେ ସ୍ମାର୍ଟ ଫୋନ ଅଛି କିନ୍ତୁ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଫଟୋଗ୍ରାଫି ପାଇଁ ସମର୍ପିତ । ୨୦୦୮ରେ ପୋର୍ଟେବୁଲ ପ୍ରିଂଟର ଆସିଥିଲା ଓ କିଛି ବର୍ଷ ଭଲ ବେପାର ହୋଇଥିଲା ବୋଲି କହିଥିଲେ ପ୍ରମୋଦ ।ନିଜର ଭବିଷ୍ୟତ ଓ ଜୀବନ ଜୀବିକା ପାଇଁ ଚିନ୍ତାରେ ଅଛନ୍ତି ସେମାନେ । ନିଜ ପରିବାର ଓ ପିଲାହ୍କ ଭବିଷ୍ୟତକୁ ନେଇ ସେମାନେ ସନ୍ଦିହାନ । ତଥାପି ସେମାନେ ହାରିଯାଇନାହାନ୍ତି, ଲୋକଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟକରୁଛନ୍ତି । ରୋଜଗାର ଥାଉ ବା ନଥାଉ ଭଗବାନ ଆଶିର୍ବାଦପାଇବା ଆଶାରେ ଲୋକଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିଚାଲିଛନ୍ତି । ପାଣ୍ଡେ ଓ ଚୌଧୁରୀଙ୍କଭଳି ସମସ୍ତେ ଆଶାକରନ୍ତି, ଆମ ପେଶାକୁ ନ୍ୟାୟ ମିଳୁ । ଆଗରୁ ଆମ ପେଶାର କିଛି ମୂଲ୍ୟ ଥିଲା । ସମାଜ ଆମକୁ ଅବହେଳା କରିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ । ଗତ ଦୁଇ ଦଶନ୍ଧି ହେଲା ଯେତିକି ରୋଜଗାର କରୁଛୁ ଖାଇବାରେ ସରିଯାଉଛି,ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ କିଛି ନାହିଁ । ସୁରକ୍ଷିତ ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ଆମକୁ ନ୍ୟାୟ ମିଳିବା ଉଚିତ ବୋଲି ସେମାନେ କହିଛନ୍ତି ।